Zanieczyszczenie morza wcale nie malało z roku na rok, a częstotliwość konserwacji łodzi ciągle rosła. Nie dotykało to właścicieli jachtów dalekomorskich, które spędzały na rejsach ledwie kilka dni w takim stopniu jak kapitanów łodzi rybackich, wykonujących regularne, długotrwałe kursy. Łodzie tego typu, często dość wiekowe, wymagały ciągłej konserwacji i naprawy kadłubów, stale wystawionych na szkodliwe czynniki. Załogi łodzi rybackich były więc najczęstszymi użytkownikami suchych doków, wykonując drobne naprawy i czyszczenie łodzi po każdym kursie.
Lakier do kadłubów łodzi dalekomorskich
Były również pierwszymi załogami, testującymi nowe preparaty do konserwacji łodzi, lakiery i farby ochronne. Kapitanowie zgodnie uznawali, bowiem, iż jeśli jakikolwiek preparat konserwacyjny będzie skuteczny w warunkach w jakich operowały łodzie rybackie, będzie również dobrze sprawował się w łodziach pływających rzadziej, w znacznie czystszych wodach. Jednym z takich preparatów, które od niedawna zostały wprowadzone do inwentarza wszystkich łodzi regularnie wykonujących kursy był samopolerujący lakier poliuretanowy do łodzi o stalowych kadłubach. Owy lakier należał do bardzo rzadko spotykanych lakierów uniwersalnych, mogących służyć na łodziach rozwijających każdą prędkość, gdyż dość unikalny skład powodował iż powierzchnia lakieru samoczynnie wygładzała się pod wpływem zmiany temperatur, znacznie skracając czas spędzony dotychczasowo na konserwacji i polerowaniu lakieru. Z tego samego powodu, lakier zachowywał doskonały wygląd przez bardzo długi czas i nie tracił połysku, jeśli należał do serii posiadającej takowy, lub nie szarzał jeśli był to lakier matowy. Skład lakieru uniemożliwiał również gromadzenie się mikroorganizmów oraz glonów poniżej linii wodnej, choć nie posiadał substancji bakteriobójczych, zużywających się po kilku rejsach.
Zamiast tego, powierzchnia pomalowana lakierem zapobiegała przywieraniu ciał obcych, które zmywały się z burt w trakcie rejsu. Owy lakier mógł być stosowany do łodzi pomalowanej dowolnym rodzajem farb, gdyż nie wchodził w reakcję z żadną farbą do metali używaną do malowania łodzi. Owa uniwersalność okazywała się ogromnym ułatwieniem dla tych wszystkich właścicieli łodzi, posiadających jednostki pływające na odmiennych dystansach i rozwijające różne prędkości maksymalne. Podczas gdy wcześniej wymagane było dopasowanie preparatu do konkretnych parametrów zabezpieczanej łodzi, nowy lakier umożliwiał zmniejszenie ilości specyfików, używanych do konserwacji.