Interwencje w strefie zagrożenia pożarowego wymagały zachowania najwyższego poziomu ostrożności, jednak nawet największa uwaga czasem nie wystarczała by wykryć potencjalne zagrożenia. Uszkodzenia budynków, w których wykonywaliśmy akcje ratownicze czasem były tak rozległe, iż powodowały większe zniszczenia niż mogło się początkowo wydawać, i stwarzały o wiele większe zagrożenie. Bodaj najbardziej niebezpiecznym elementem były linie gazociągowe, których nierzadko nie można było odciąć przed rozpoczęciem działań.
Nowoczesny detektor gazu dla ekip ratowniczych
Nieszczelność takiej instalacji była ogromnym zagrożeniem, gdyż mogła spowodować wybuch nawet przy najmniejszym kontakcie z otwartym ogniem. Problem polegał jednak na możliwości wykrycia takiej nieszczelności, która nie była widoczna gołym okiem, a w przypadku użycia aparatów tlenowych, ratownicy nie mieli możliwości wyczucia zapachu gazu. Z tego powodu, podstawowym wyposażeniem każdego ratownika, działającego w strefie zagrożenia był detektor gazowy przenośny. Miał on bardzo różne rozmiary, w zależności od modelu, a starsze egzemplarze mogły nierzadko dochodzić do rozmiarów małego laptopa, jednak nowe modele zwykle nie były większe niż przeciętny telefon komórkowy. Detektory takie wykrywały mieszankę gazów używanych w domowych instalacjach, i w zależności od ustawień, sygnalizowały przekroczenie ustawionego stężenia, lub też sygnalizowały obecność gazu w powietrzu. Nowe i bardziej zaawansowane detektory posiadały o wiele większą czułość i filtry, osłaniające przyrządy pomiarowe przed szkodliwym wpływem substancji w powietrzu. Filtry te pozwalały również na o wiele bardziej precyzyjne pomiary, gdyż wyłapywały tylko określony rodzaj gazu, o wiele dokładniej określając jego stężenie w danym miejscu. Detektor taki przydawał się nie tylko do wykrywania zagrożenia, ale również do określania bezpieczeństwa i możliwości pozostawienia osoby poszkodowanej na miejscu do czasu przybycia ekipy medycznej. Z racji dość delikatnych układów elektronicznych, detektory posiadały wzmocnioną obudowę, chroniącą przed uderzeniami.
Jednak takie detektory przydawały się nie tylko w strefie zagrożenia, mogąc również być bardzo pomocnymi narzędziami podczas mniejszych interwencji, gdzie mogły służyć jako metoda wczesnego wykrywania potencjalnego zagrożenia. Koszt takich urządzeń był uzależniony od ich zaawansowania, więc większość jednostek o niewielkim budżecie preferowała sprzęt tańszy i prostszy, który mimo to okazywał się ogromną pomocą podczas wszelkich działań.